Wilfred Kragt - Klant en beenprothesedrager Wilfred Kragt - Klant en beenprothesedrager

Klantverhalen

Wilfred Kragt - Klant en beenprothesedrager

Ik ga voor bewegingsvrijheid

Ik ben een doener, dat was ik altijd al.  Op mijn veertiende ging ik werken bij een grondverzetbedrijf. Ik deed alle voorkomende werkzaamheden en zat op de kraan. Muziekje aan en knallen maar. Het is gewoon mooi, zo’n kraan. Je duwt tegen een hendeltje en hoppa, daar gaat twee kuub zand. Machtig toch? Meteen toen ik achttien werd, begon ik met rijlessen. Eerst met de auto en vlak daarna op de motor. Ik slaagde gelijk de eerste keer en kocht direct een motor. Zo’n vlug ding. Ieder weekend ging ik erop uit met vrienden. En als het kon, maakte ik doordeweeks, na het avondeten, ook nog even een mooie rit.

Tijdens zo’n ritje is het gebeurd. In juni 1994. Eén van mijn vrienden reed me aan en ik werd wakker in het ziekenhuis. Zonder rechteronderbeen. We zijn trouwens nog steeds vrienden. Ik neem hem niets kwalijk, want hij deed het natuurlijk niet expres. Niet dat ik het me kan herinneren, maar ik heb gevloekt. Maar ja, daar heb je zo weinig aan hè? Daar krijg je je been niet mee terug.

Revalideren vond ik maar niks. Stil liggen in zo’n bed is niets voor mij. Gelukkig lag ik op een kamer met nog drie andere jongens, die ongeveer hetzelfde hadden. Samen maakten we er het beste van. Je kunt prima in je rolstoel een biertje gaan pakken, al is dat in het sportcafé van het revalidatiecentrum… Mijn eerste prothese kreeg ik ongeveer een half jaar na het ongeluk en ik ging meteen weer aan het werk. De machines werden hier en daar wat aangepast en daar ging ik weer. Maar ik ging wel nadenken over mijn toekomst met die handicap. Na vijf jaar ging ik aan de slag bij een bedrijf dat serres bouwt en daar werk ik nog steeds. Fulltime.

Die eerste prothese zat in principe wel goed, maar het was een vrij simpel ding, dat me te veel beperkte in mijn bewegingsvrijheid. Mijn revalidatiearts verwees me door naar OIM Orthopedie. Daar hadden ze geavanceerde protheses met computergestuurde knieën. C-Legs heten die. Ik heb, samen met Ben en Ruud van OIM Orthopedie, behoorlijk moeten knokken met de zorgverzekeraar. Maar ik heb ‘m gekregen en ik kan er veel meer mee. Ik ben nu mijn eigen huis aan het bouwen. Met mijn C-leg kan ik tenminste de steiger op. Ik rijd nog steeds motor – maar dan met zijspan – en ik heb een quad, die me ook bewegingsvrijheid geeft.”

Lees ook het verhaal van Johan de Jonge, adviseur van Wilfred.