Mariëlle Wagener-Rouwet: “Door de knie ex-articulatie is mijn nieuwe leven begonnen”

In 1995 wordt Mariëlle Wagener -Rouwet op haar brommer aangereden door een auto.  Het gevolg is dystrofie in haar arm. Die dystrofie slaat zes jaar later over naar haar linkerbeen. “Mijn been werd rood en zo dik dat de huid openbarstte”, vertel Mariëlle. “In die wond ontstond een bacteriële infectie en in 2005 moest mijn onderbeen geamputeerd worden. Ik was op dat moment doodziek en de artsen hebben gered wat ze konden redden.”

Te korte stomp

Mariëlles stomp is te kort voor een prothese.  De prothese kan niet goed worden vastgezet en de stomp is nauwelijks belastbaar. Van het revalidatiecentrum in Limburg – “daar zat ik tussen allemaal oude mensen die hele andere revalidatiedoelen hadden dan ik” -  komt ze, via een kliniek in Nijmegen, terecht bij orthopedisch adviseur Gijs van Gent van OIM Orthopedie. “Ik had toen een prothese onder de knie en een brace om mijn bovenbeen. Op die manier steunde ik op mijn zitbot en werd mijn stomp ontlast”, legt Mariëlle uit."

Aangewezen op een scootmobiel

Maar ideaal is deze oplossing niet. Mariëlle kan niet ver lopen en heeft veel pijn. Mariëlle: “Ondanks dat ik een prothese had, was ik toch nog aangewezen op een scootmobiel en een rolstoel. Heel moeilijk vond ik dat. Ik kon er niet gewoon lekker op uit met mijn gezin, geen leuke dingen doen met mijn drie meiden.”

Knie ex-articulatie

Een val in huis in 2019, bleek voor Mariëlle een geluk bij een ongeluk. Ze viel op haar stomp, waarbij die verbrijzelde. Het lopen met de prothese werd daardoor nog lastiger. “Toen vroeg Gijs of een zogenaamde knie ex-articulatie niets voor mij zou zijn”, vervolgt Mariëlle. “Dan zou ik wel mijn kniefunctie kwijt zijn, maar hij dacht dat ik dan meer aan mijn prothese zou hebben. Dat was natuurlijk wel even schakelen. Alle behandelingen waren altijd gericht geweest op zoveel mogelijk behoud van mijn been en dit zou betekenen dat er juist méér geamputeerd zou worden.”

Nieuwe leven begonnen

Mariëlle besluit om het advies van haar orthopedisch adviseur op te volgen. In mei 2020 ondergaat ze in het Rijnstate in Arnhem een knie ex-articulatie. Er volgen nog wat post-operatieve tegenslagen, maar Mariëlle weet eigenlijk meteen dat het een goede keuze is. “Het was in het begin natuurlijk lastig om geen kniefunctie meer te hebben, maar toch is voor mij toen mijn nieuwe leven begonnen. In september van dat jaar kreeg ik mijn eerste koker en mechanische knie. Dat ging binnen no-time heel goed.”

Wandelen

En Mariëlle wil meer, ze wil niet alleen gewoon kunnen lopen, ze wil rennen. “Gijs zei dat ik het stap voor stap moest doen”, lacht Mariëlle. Nog voor het einde van het jaar stapt ze over op een C-leg. Het lopen gaat eerst met 2 krukken, dan met 2 stokken en al snel met 1 stok. Mariëlle: “Toen ik na de revalidatie weer naar huis mocht, ben ik gaan wandelen, want ik wilde van die stok af. Ik liep zeven dagen per week. Eerst nog geen kilometer per dag en uiteindelijk 12 tot 15 kilometer per dag. In het begin was ik dan helemaal op, maar al snel had ik na zo’n wandeling nog energie over.”

Rennen

In juni 2023 doet Mariëlle mee aan een hardloopclinic. Daar maakt ze kennis met het rennen met een blade. En die kennismaking smaakt naar meer. Via Gijs van Gent krijgt ze een blade te leen. “Zo kon ik blijven rennen”, zegt Mariëlle enthousiast. “En ik ren nu drie keer per week 6 á 7 kilometer. Het geeft me zoveel vrijheid! Door het rennen kan ik mijn hoofd leeg maken. Ik heb mentaal in een diep dal gezeten. Je bent toch niet meer compleet. Daar denk ik soms over na en door het rennen kan ik dat loslaten.

Genieten

Nu denk ik, die knie ex had ik veel eerder moeten doen. Ik mis mijn been, maar ik kan alles weer doen wat ik wil doen. En ik heb geen pijn meer aan mijn stomp. Ik kan nu intens genieten van wat ik weer kan. De vrijheid die ik voel. Op 1 oktober heb ik met mijn gezin meegedaan aan de Singelloop in Breda. Best spannend om in zo’n grote groep te rennen. Maar het was een hele mooie ervaring om dit met elkaar te doen. Ik ben dankbaar voor de expertise van Gijs en dat hij mij heeft overtuigd. Zonder dat was ik blijven doorgaan met hoe het ging en in de rolstoel blijven zitten. Ik doe mijn prothese ’s ochtends aan en ’s avonds weer uit. De rolstoel gaat nergens meer mee naartoe.”