Dick van Dijk - Klant en beenprothesedrager
Ik ga voor het leven
Je hebt twee soorten mensen: aardige en klootzakken. Ik behoorde waarschijnlijk tot de laatste categorie. Het is wat pijnlijk om zoiets over jezelf te zeggen, maar van nature ben ik in de ogen van de rest van de wereld een beetje bot en nors. Behalve voor de mensen op wie ik vertrouw. Zij nemen me hoe ik ben en staan altijd voor me klaar. Daar heb ik respect voor en ik ben er ook altijd voor hen. Ik geloof niet zo in kennissen en besteed mijn tijd liever aan mensen die er écht toe doen. Ook in mijn werk: we zijn een kleine groep met een met-en-voor-elkaar-mentaliteit.
Op een zomeravond in 2005 veranderde mijn leven op slag. Motor, auto, boem! Het laatste dat ik me herinner, zijn de koplampen van die auto. In het ziekenhuis hielden ze me vijf dagen in coma en toen ik wakker werd, vertelde de zuster me dat ik mijn linkervoet miste. In de weken die volgden, zijn in fasen stukken van mijn onderbeen geamputeerd. De breuken waren té gecompliceerd… Daarna bracht ik drie maanden in het revalidatiecentrum door. Geregeld organiseerden we daar een werkoverleg met alle collega’s van de zaak, voor de saamhorigheid en de gezelligheid. Ze hadden zelfs de bedrijfsauto al laten ombouwen tot automaat… Na een jaar met veel complicaties kreeg ik in mei 2006 mijn eerste prothese. Gert van der Hoek, mijn orthopedisch adviseur van OIM Orthopedie, heeft mijn verwachtingen in die periode behoorlijk moeten bijstellen. Ik wilde te veel te snel.
Door mijn ongeluk ben ik wel veranderd. Ik ben niet opeens een allemansvriend, maar de scherpe kantjes zijn er wel wat vanaf. Ook heb ik meer geduld en meer rust in mijn gat.
We zijn nu bijna zeven jaar en vier prothesen verder. Het was een intensieve tijd, waarin de aanpassingen steeds beter zijn gaan aansluiten bij mijn leven en mijn behoeften. Een tijd ook, waarin ik meer en meer ging beseffen dat, ondanks dit soort grote dingen die je kunnen overkomen, het leven gewoon doorgaat. Met alle bijbehorende, kleine, alledaagse vreugden en ergernissen. Vroeger had ik een ochtendhumeur, nu vind ik opstaan het mooiste dat er is. Pluk de dag! Het gaat allemaal niet zo makkelijk als voorheen, maar met mijn vrouw, mijn vrienden, mijn familie en mijn collega’s is het leven mooi. En als ik met het delen van mijn verhaal andere mensen kan helpen… Bij deze. Ik doe het graag!’’