Frits Wigarda: ''Ook met een prothese kan je je idealen blijven najagen''

In de zomer van 2023 kwam een langgekoesterde wens van Frits Wigarda uit: hij liep samen met zijn vrouw Sonja een kilometers lange kloof op Kreta. Een wens waarvan Frits en Sonja eigenlijk dachten dat die niet meer verwezenlijkt zou worden, nadat Frits in november 2021 een onderbeenamputatie onderging.

Bevrijding

Die amputatie volgde op maanden van pijn. “Op een zaterdag belandde ik doodziek in het ziekenhuis en een paar dagen later bleek dat een vleesetende bacterie mijn hele voet van binnen te hebben weggevreten”, blikt Frits terug. “De chirurg vertelde mij dat een amputatie de enige oplossing was en dat ik daar maar even over moest nadenken. Dat wilde ik niet, ik wilde dat hij me direct opereerde. Toen ik wakker werd uit mijn narcose voelde ik meteen dat de pijn weg was. Dat voelde als een bevrijding.” 

Eigen bedrijf

Inmiddels doet Frits weer alles wat hij vóór zijn amputatie ook deed. Hij is elke dag te vinden in zijn twee loodsen, waar hij zijn werkplaats heeft. Vanuit die werkplaats runt hij zijn eigen bedrijf. Van grondwerk en aanleg van riolering en tuinen tot het repareren van trekkers, heftrucks en graafmachines. En als hobby knutselt hij aan antieke machines en maakt hij ‘ouderwetse’ balen hooi voor hobby paardenhouders. En dan hebben we het nog niet over zijn grote liefhebberij, racen, gehad. Samen met zijn twee zoons gaat Frits elk jaar racen op de Nurburgring, in een auto die ze zelf hebben samengesteld uit verschillende auto-onderdelen. 

Idealen najagen

“Ik vind dat je ook met een prothese al je idealen kan blijven najagen”, zegt Frits. Die instelling maakte dat Frits en zijn vrouw Sonja tijdens hun vakantie op Kreta besloten om een rotsachtige kloof te gaan lopen. Sonja: “Ik vond het eerst wel even spannend hoor.  Wat als er iets mis zou gaan onderweg? En ook de man die ons de kaartjes voor de toegang tot de kloof verkocht, keek wel even raar naar het been van Frits en vroeg of we zeker wisten dat we de kloof in wilden. Maar we hebben het gedaan! Het laatste stuk was afzien, maar als je het dan haalt is de euforie des te groter. Ik heb echt gehuild van trots”, vertelt Sonja stralend. En uiteraard werd de prestatie vastgelegd op video. Een video die ook meteen naar Frits’ orthopedisch adviseur van OIM Gert van der Hoek werd gestuurd. Frits: “Echt fantastisch dat Gert een prothese voor mij heeft gemaakt, waarmee ik dit kan”.

Niet vanzelf

Frits is in de afgelopen tijd zo aan zijn prothese gewend geraakt, dat hij vaak vergeet dat hij hem heeft. Maar dat betekent niet dat alles vanzelf is gegaan. Vooral de periode tussen de amputatie en het moment waarop hij z’n prothese kreeg, waren lastig voor Frits. “Dan zat ik overdag alleen thuis als iedereen naar z’n werk was en vroeg ik me af of het wel weer goed zou komen met mij. ’s Avonds namen m’n zoons me regelmatig mee naar mijn werkplaats. Daar kon ik lekker knutselen, heerlijk vond ik dat. Daardoor kreeg ik extra motivatie om mijn oude leven weer op te pakken. En dat heb ik inmiddels ook gedaan. Voor mij is dat vanzelfsprekend, maar ik merk dat de buitenwereld daar soms wat anders tegenaan kijkt. Mensen denken vaak dat je zielig bent met een prothese. Daar moet je echt  boven staan. Ik wil alles zelf proberen en dan merk ik wel of het lukt of niet. Zo heb ik al mijn grootrijbewijzen, die ik had vóór mijn amputatie, weer terug. Daar heb ik hard voor gevochten, maar ik heb alle tests gehaald en nu mag ik zelfs weer bijzonder transport rijden. Als je dan met een prothese uit zo’n grote vrachtwagen stapt, kijken mensen best wel even verbaasd”, lacht Frits.

Zelf doen

“Tijdens mijn revalidatie zeiden de revalidatiearts en de prothesemaker van OIM: ‘Wij maken een been voor jou dat goed is, de rest moet je zelf doen’. Dat heb ik goed in mijn oren geknoopt. Ik ben altijd een doe-het-zelver geweest en dat ben ik nog steeds. Je kan een timmerman inhuren om je huis te verbouwen, maar ik doe dat liever zelf. Ook mét mijn prothese. Het enig wat ik niet doe is pannen leggen op een schuin dak. Dat voelt niet vertrouwd. Maar dan kan ik gelukkig altijd een beroep doen op één van mijn zoons.”